Во тесните улички на Охрид, меѓу каменот што памети векови и езерото што тивко дише, живеат тие, кучињата од улица. Без свој дом, без своја сигурност, но со срце што чувствува исто како и нашето. Секој ден за нив е борба. Борба со гладот, со студот, со погледите што минуваат покрај нив како да не постојат. Постојан стрес, постојан страв , дали денес ќе има залак, дали ноќта ќе ја дочекаат живи, дали некој ќе им наштети без причина.
А кога доаѓаат новогодишните празници, нивната мака станува уште погласна, иако никој не ја слуша. Петардите и огнометите што за луѓето значат „радост“ и „славење“, за овие невини души значат чист терор. Секој силен тресок за нив е како експлозија на страв во срцето. Тие не разбираат зошто небото пука, зошто земјата се тресе, зошто светот одеднаш станува непријател. Тие трчаат без насока, се кријат под автомобили, во темни ќошиња, треперат, завиваат од паника, некои умираат од шок, некои се губат засекогаш.
Овој звук не ги повредува само нивните уши, ги крши нивните души. Но штетата не застанува тука. Петардите се штетни и за човештвото, ја загадуваат околината, го зголемуваат насилството, предизвикуваат повреди, пожари и трауми, особено кај деца, стари лица и луѓе со чувствителен слух. Во име на неколку секунди бучна забава, губиме нешто многу повредно , ја губиме емпатијата.
Кучињата од улица не бараат многу. Не бараат огномети, не бараат спектакли. Бараат мир. Малку тишина. Малку човечност. Тие се живи суштества, чувствителни, лојални, и покрај сè …полни со љубов. Нивните очи носат приказни за болка што никогаш нема да ја раскажат со зборови.
Ако навистина сакаме празниците да бидат празници, тогаш нека бидат празници за сите, и за луѓето, и за нив, невини души што живеат меѓу нас. Да избереме светлина без бучава, радост без страв и прослава без болка.
Затоа што човечноста не се мери со тоа колку гласно славиме, туку со тоа колку тивко умееме да заштитиме.🐕❤️
